Hoe de muziekbibliotheek van een voormalig blokfluit- en interpretatieleerling herinneringen laat leven.
Bovenstaande titel kwam bovenborrelen, toen ik het muziekarchief van een voormalig leerling doorspitte. Ze staan al een tijdje in mijn studio. Een dik jaar geleden werd me gevraag zorg te dragen voor een aantal instrumenten én de muziekboeken van een gestorven oud-leerling. Laat ik hem meneer Aimabel noemen.
GOED DOEL Meneer Aimabel had jaren les bij mij. Blokfluit én interpretatieles. Ik was niet zijn eerste privédocent. Wel zijn laatste. Zijn ziekte liet lessen op een gegeven moment helaas niet meer toe. Jaren later werd er contact met me opgenomen. Meneer Aimabel was overleden en zijn instrumenten moesten goed terecht komen. Of ik wilde helpen? Ze mochten weggegeven worden. Gezien de kwaliteit van een groot aantal blokfluiten had ik een beter plan waarmee de familie akkoord ging. Het overgrote deel van de opbrengst ging naar Musicians without Borders; een doel dat bij het gedachtegoed van meneer Aimabel paste. Ze hebben het gemerkt;). De meeste goede instrumenten zijn inmiddels verkocht aan profs en amateurs die ze laten klinken. Het topstuk- een Van Eijck sopraanblokfluit van LiVirghi- ligt hier trouwens nog, maar dat terzijde.
Inventariserend bleek er ook enorm veel bladmuziek te zijn. En concertprogramma’s. CD's en platen. Aantekeningen. Technisch equipment. Denk aan stemapparaten, stemvorken en metronooms. Olie. Wissers. Mesjes.
Van starters boeken piano, zangbundeltjes uit de jaren ’50 (?), concerttickets tot hobo- en klavecimbelrepertoire. Blokfluitsolo, duo, trio, kwartet en muziek voor grotere ensembles. Keurig gerubriceerd. Deze leerling speelde ook graag samen. Dus mapjes ensemble Huismuziek, mapje Brechtje Roos, mapje klavecimbel, mapje hobo, mapje muziektheorie. En zelfs ons lescontract vond ik terug.
In boeken las ik aantekeningen in zijn schuine handschrift. Herkende soms m’n taalgebruik. Af en toe zelfs een snelle kriebel in mijn hanenpoten. Voelde me ietsie-pietse een voyeur. Het voelde zo persoonlijk. Niet voor mij bedoeld.
ONTROERING
Nu wist ik al dat meneer Aimabel muzikaal breed geïnteresseerd was. Als kind speelde hij piano en hobo. Later werd dat dus klavecimbel en blokfluit. Maar door zijn bladmuziek bladeren, gaf mij een nog veel ruimere kijk op het muzikale leven van deze ontzettend aardige leerling. Meer zicht op zijn karakter. En op de plek die muziek in zijn leven had. In zijn studiekamer kreeg ik een inkijkje in zijn studiegewoontes. De uren die hij besteedde aan oefenen. Luisteren. Muzikale groei. De stoel waarin hij zat. Het ontroerde me. De stapel muziek ligt nu bij mij. De stapel muziek die het muzikale leven van meneer Aimabel deels representeert. Keurig gerangschikt. Liefdevol behandeld. En dat decennia lang.
VERTROUWEN Inmiddels zijn er wat muziekboeken weggeven. Er staan nog twee dozen PIANO slash KLAVECIMBEL. Die zijn waarschijnlijk vergeven. Één HOBO. Liefhebbers? En nu ben ik dus het blokfluitrepertoire aan het ontdubbelen. Veel Telemann, Händel, Chédeville en Loeillet. Ik mocht houden wat ik gebruiken kon en de rest wordt weggegeven aan mijn blokfluit- en interpretatie-leerlingen. Of aan een ander goed doel.
Het hele proces doet me veel op allerlei manieren. Bijzonder dat ik het vertrouwen kreeg van de familie om te grasduinen in zeer persoonlijke spullen. Mooi om de goede energie te kunnen doorgeven aan mensen elders op deze wereld die de kracht van muziek kunnen gebruiken. Mijn docentschap krijgt er een laag bij, want natuurlijk weet ik dat muziek een belangrijke plek inneemt in het leven van mijn leerlingen. Dat vertellen ze me vaak letterlijk. Maar het op deze manier achteraf voelen, gebeurde niet eerder.
VIVA LA MUSICA Jij weet nu door dit blog dat muziek en het contact met leerlingen een belangrijke, bijzondere en leuke rol spelen in het leven van deze muziekpedagoog. Op welke manier speelt muziek in jouw leven? Laat het me weten. Terugkomend bij meneer Aimabel: dit blog laat ik lezen aan zoon Aimabel, die hopelijk troost haalt uit dit verhaal. Zeker nu ook mevrouw Aimabel recent gestorven is.
Meneer Aimabel keert hoe dan ook nu en dan terug bij mij. Leeft zo verder. Op allerlei manieren. Óók via muziek. Viva meneer Aimabel. Viva la musica.
PS
Mocht jij wel kunnen sparen in Coronatijd én iets goeds willen doen: Musicians without borders it is (of investeer in je eigen muziekontwikkeling).