Hoe ik als 8-jarig meisje voor het eerst verliefd werd..
Hoe ben jij bij de blokfluit (of een ander instrument) terecht gekomen? Toeval, bewuste keuze of een moetje? In de loop der jaren heb ik heel wat volwassen blokfluitlovers voor mijn neus gehad. Met trouwens opvallend vaak dezelfde geschiedenis: ooit ‘moesten’ ze iets aan muziek gaan doen (toen muziek nog bij opvoeding hoorde). Aangezien het jarenlang gewoonte is geweest om de basisbeginselen van muziek aan te leren met inzet van blokfluiten, is dat de eerste kennismaking voor velen met het instrument geweest.
PIEPEN & KNARSEN
Iets dat meestal neerkwam op kennismaken met de piepende, frustrerende en knarsende sopraanblokfluit. Piepen doordat de vingers van een jong kind helemaal niet zo snel alle gaatjes kunnen vinden. Frustrerend omdat het niet zo makkelijk blijkt, want je moet heel veel tegelijk doen: noten leren, noten lezen, aan ritme denken, blazen, iets met je tong en vingers tegelijk doen, die gaatjes in allerlei combinaties sluiten én muziek maken. En knarsend, omdat er vaak een goedkoop instrument wordt aangeschaft. Resultaat: teleurstelling, want dat instrument blijkt niet zo makkelijk. Dus snel weer wegwezen en na twee jaar voor een ‘echt’ instrument kiezen.
HERONTDEKKEN
Waardoor best veel leerlingen trouwens muzikaal gezien tweetalig zijn: ze spelen piano, gitaar, viool, fluit of zingen. Totdat de klad er inkomt door studeren, gezinsleven en/of werk. Als het leven weer regelmatige vormen heeft aangenomen, roept opvallend vaak de muziek hen weer. De behoefte weer iets met muziek te doen is verleidelijk. Een blokfluit verhuist makkelijk mee, dus ligt er nog ergens een exemplaar in een kast. Volwassenen hebben ondertussen een eigen smaak ontwikkeld, zijn ongevoeliger voor imago geworden en kiezen dan vaak wel vanuit hun hart voor 'daar waar het allemaal mee begon'. De sopraan- alt of tenorblokfluit. Er wordt weer wat gespeeld. En voordat je het weet is die vonk een vuurtje geworden. En wordt er gezocht naar een goede docent. Fijne is dat er dan wel budget voor een mooi instrument (voor over) is.
MY STORY Mijn verhaal liep ietsje anders. Ook ik begon op mijn 6e met A.M.V (Algemene Muzikale Vorming). Meester Spijker kwam met zijn gitaar naar school en op woensdagmiddag had ik groepsles. Hartstikke leuk. Want ik kon het. Nul frustraties. Mijn vingertjes vonden de weg. Ik speelde TV tunes na en mijn ouders hoefden me niet te motiveren tot oefenen. Ik vond het echt leuk. Muziek spelen. Het ging me namelijk vrij makkelijk afging. Al valt de coördinatie nog wat tegen, als je de onderstaande opname beluistert;). De eerste ooit. Ik schat in dat ik nog geen les heb gehad, maar uit het boekje van mijn grote zus speel. Het lachebekje op de foto.
KRACHT VAN KLANK Na twee jaar mocht ik kiezen. Harp leek me wel wat.
Ongetwijfeld beïnvloed door het mooie instrument van de dochter van vrienden van mijn ouders. Ondanks mijn harpdroom gingen we toch naar een Open Dag.
Ongetwijfeld zijn de volgende herinneringen ingekleurd door het onbetrouwbare brein.
Ongetwijfeld is het romantischer en grootser geworden dan het was, maar die open dag herinner ik me als volgt...
De muziekschool was één gonzende bijenkorf. Veel mensen. Veel geluiden. We dwaalden wat totdat ik gegrepen werd door bijzondere klanken. Vanuit de verte kwamen ze op me af. Zoals je een geur achterna loopt, liep ik mijn oren achterna. In mijn herinnering gingen we elk kamertje van de lange gang af totdat we beet hadden: de warmte, diepte, het houtige, pure van de klank van twee altblokfluiten overviel me. Raakte me. De harp was compleet vergeten. Ik viel voor de blokfluit. Blokfluiten. De kracht van klank. En die voel ik nog steeds.
Hoe zit dat bij jou? Wat is jouw reden (geweest) om voor deze pure, eerlijke instrumenten te kiezen? Laat je me jouw verhaal weten via sociale media, mail of anderszins? Zou leuk zijn!