Brüggen, Bosgraaf, Horsch; een beetje blokfluitist kent ze wel, maar één van mijn favorieten heet anders...
Yep, ook ik ben opgegroeid met Frans Brüggen. Via mijn muziekschooldocent- David Harmsen- kreeg ik het één en ander mee. Gelukkig maar, want thuis klonken op 'klassiek' gebied vooral 't Kliekske en Thijs van Leer. Waarbij het ensemble mijn liefde voor Oude Muziek vast geprikkeld heeft. De laatste kon ik, om verschillende redenen, niet waarderen als zesjarige.
INVLOED Cassettebandjes met opnames kreeg ik van David. Corelli draaide ik grijs, waarbij ik meespeelde. Dat klonk natuurlijk ontzettend...ehhhh... hedendaags laten we maar zeggen: ik speelde ongeveer op 440’. De opname was in 415’. Maar tóch had ik het gevoel samen te spelen met Gustav Leonard en Anner Bijlsma. Echt idolaat was ik trouwens niet hoor. Althans niet van Brüggen. Wel van Bowie. Lou Reed en Iggy Pop kwamen daar automatisch bij. Hoe dan ook. Ik speelde ook gewoon heerlijk blokfluit.
NAMEN Er was trouwens nog een beroemde blokfluitiste in mijn iets latere jeugdjaren: Michaella Petri. Ook haar waardeerde ik niet echt. Marion Verbruggen was dan weer in mijn studietijd een hele grote. Pittige musicienne! Fijne speelster die vrij, nieuwsgierig en speels was. Sterk was in versieren én contact maakte met het publiek. Na mijn studies troffen we elkaar op hetzelfde podium in Washington. Daar in The National Galery of Art kletsten we bij. De laatste toevallige ontmoeting met haar was een aantal jaren gelee in het Vondelpark Amsterdam. Nog steeds een open, enthousiast energiebommetje. Dús een leuk gesprek tot gevolg.
IDOLEN 20.20
Op dit moment heb je natuurlijk spelers die lekker veel luisteraars hebben: Erik Bosgraaf en Lucie Horsch zijn du moment de beroemdste Nederlandse spelers. Twee totaal verschillende! Hoe leuk is het om te bedenken dat er nu vast kids meespelen met opnames van hen. Zelf waardeer ik de grenzeloosheid in repertoirekeuze van Bosgraaf vooral. Nieuwsgierig ben ik naar de ontwikkeling van Horsch. Haar eigenzinnigheid hoop ik veel meer terug te horen in toekomstige muziekkeuzes.
BIG ONE
Mijn oren gaan echt gloeien, mijn hart wordt steeds groter en ik word altijd weer opgetild door het spel van iemand die- zeker in de grotere wereld- minder bekend is. Aan Pedro Memelsdorff kunnen weinigen tippen qua frasering en klankkleur. Iemand die durft met stiltes te spelen, geweldig improviseert en die de boeiende, grillige, bijna exotische muziek uit het vroege Italië wat mij betreft fantastisch speelt. Maar daar kun jij natuurlijk anders over denken. Smaken verschillen nietwaar;).
MALA PUNICA Telkens als ik tijdens mijn andere werk fragmenten laat horen van Mala Punica, het ensemble van Memelsdorff, worden er zuchten geslaakt en gaan schouders omlaag. Wat er zo bijzonder aan zijn werk is, hoeft helemaal niet benoemd te worden. Zeker niet op die momenten. Het wordt gevoeld. En gaat het daar uiteindelijk niet allemaal om?
Wat voel jij? Hoe komt het binnen? Is er iets anders dat jou specifiek raakt? Laat het me weten. Enne… welke blokfluitisten heb jij hoog zitten? Ik hoor het graag.